De tijger ontwaakt ! PTSS

De hechtingstheorie van John Bowlby beschreven.

John Bowlby is een Britse kinderpsychiater en grondlegger van de hechtingstheorie. Volgens Blowlby is het ontbreken van moederliefde net zo schadelijk voor de geest van het kind als een ernstige ziekte. Bowlby meende dat de hoeveelheid waarin een kind veilig gehecht was met een opvoeder, sterke invloed heeft op het kind zijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in een ander in tijden van nood. Attachment ook wel hechting genoemd, is een relatie duurzaam affectieve relatie tussen kind en een of meerdere personen waarmee het kind regelmatig contact heeft. Een kind die aan een opvoeder gehecht is, zal in tijden van nood, verdriet, pijn en angst zo dicht mogelijk bij de opvoeder blijven en niet van haar zijde weggaan. Wanneer zijn opvoeder/hechtingsfiguur er niet is zal het protesteren. Als de opvoeder weer komt zal het zich aan haar vastklampen of juist negeren. Het ontbreken van een hechtingsrelatie kan grote gevolgen hebben voor de geestelijke gezondheid van het kind. Het ontbreken van een hechtingsrelatie kan schade aanbrengen aan het vertrouwen op mensen in tijden van nood en het zelfvertrouwen en het ontbreken van schuldbesef.

Dat een goede band tussen ouders, verzorgers en hun kind belangrijk is wordt door niemand betwijfeld. Veel van het psychisch welzijn, de geestelijke gezondheid en het latere sociale leven hangt af van een goede hechting. De eerste hechting is die, direct na de geboorte, tussen moeder en kind. Kinderen die niet veilig gehecht zijn aan hun ouders neigen naar onzekerheid en hebben moeite met het aangaan van relaties. Ook zijn zij vaker boos op ‘de wereld’. Hechting is de emotionele verbinding tussen om het even welke twee mensen. De eerste hechting is die direct na de geboorte tussen moeder en kind.

Er zijn 4 fasen van hechting die in min of meer vaste perioden verlopen. Dit zijn de eerste 3 maanden, de periode daarna tot 6 maanden gevolgd door een fase tussen de 6 en 8 maanden en tot slot in de tijd tot het 3e jaar. De eerste van de drie ingrediënten van hechting is de fysieke band die bestaat uit een overvloed van aanraking en oogcontact. Dingen zoals een zuigeling wiegen tijdens het voeden, het knuffelen met een peuter voor het slapengaan en het koesteren van een tiener verhogen de betekenis van fysieke verbinding. Dit geldt vooral als de aanraking en mét oogcontact dagelijks en gedurende de hele kindertijd gebeurt. Het tweede ingrediënt is de emotionele band. Een kind krijgt meer zelfvertrouwen als zijn ouders hem emotioneel steunen. De zuigeling voelt de betrokkenheid van een ouder als die reageert op zijn geschreeuw of als de ouder merkbaar meegeniet van een nieuwe ontdekkingen door zijn of haar baby. De emotionele band tussen kinderen en hun verzorgers wint aan kwaliteit als de ouders met de gevoelens van hun kind meeleven en als zij het kind verzorgen en bevestigen in zijn emoties. Zelfs discipline, zij het met vriendelijkheid, kan de hechting bevorderen. Tot slot hebben de kinderen voor een goede hechting een milieu nodig dat veiligheid garandeert en voorspelbaar is. Het kind moet erop kunnen rekenen dat als hij zijn emoties niet meer de baas is zijn ouder rustig blijft en hem zal kalmeren. Diezelfde zekerheid biedt een voorspelbaar programma met heldere grenzen en voorspelbare ouderlijke reacties.

Deze hechting is veruit de belangrijkste omdat die het prototype is voor alle latere verhoudingen. Kinderen die zich veilig voelen in vroege verhoudingen met hun ouders plukken daarvan later de vruchten. Zij ontwikkelen gezonde en stabiele relaties, voelen zich zelfverzekerd en vertrouwen anderen. Zij kunnen de problemen van het leven goed aan en hebben veel invoelingsvermogen.

Heb jij PTSS of denk je die te hebben. Een goeie tip is om het boek “De tijger ontwaakt” te lezen van Peter A. Levine.